Dominique Ampe - In de herinnering van het huis
Hij tekent vanaf zijn zevende jaar autonoom. Met het landschap als inspiratiebron probeert hij uit te gaan van een schildertraditie, om die dan te doorbreken naar eigen ervaringen, subtiele observaties en bevindingen. Daarna zet hij eveneens beeldend denken om in picturale versies, geplaatst in een nieuwe context, waarbij dergelijke experimenten eindeloos worden doorgevoerd zonder hun betekenis te verliezen.
Buiten gebeuren dingen gevoelsmatig, daarom heeft buiten schilderen de adem van de natuur in zich. Instinctief probeert hij de opwinding van het landschap tot hem te laten doordringen, met haar specifieke eigenschappen. De essentie van het landschap en haar lyrische schoonheid, grillen en melodrama, te leren begrijpen, vol natuur, passie, pathos en grootheid. De studie schets is het zuurstofapparaat, waarmee hij als (binnen) atelier schilder en zichzelf de buitenlucht toe dient, waarbij zijn atelier een belangrijke waarborg biedt voor inspiratie.
Het verlangen naar een plek om te kunnen terugtrekken is een prangende vraag. Deze plek om ongestoord te kunnen denken, luisteren, afwegen en keuzes maken, is een vorm van autonome zelfbeschikking. Een afgelegen rustige stille plek is een voorwaarde om te voldoen aan een gerichte doelstelling, een notie van afzondering, concentratie, creativiteit en werkconditie. Ze zijn verbonden aan de fysieke en mentale ruimte en vrijheid om te kunnen werken. De werkelijke authenticiteit van het poëtisch landschap geeft een inspirerende werking en motivatie tot nieuwe impulsen, creatieve competenties en scheppend vermogen.
Hij probeert te luisteren naar het geluid, de klank en de stilte van het landschap. Zijn doelstelling is om de essentie van het buiten schilderen in beeld op te roepen, door een intensivering van de werkelijkheid.