Monique Roodenburg - Cocoon

Een poëtische reis door eenzaamheid, autonomie en verbondenheid

In een reeks objectmatige composities waarin lichaamsdelen als ogen, neuzen, oren, monden en handen uit geometrische vormen en alledaagse voorwerpen lijken te ontsnappen of juist gevangen zitten, wordt de menselijke behoefte aan verbinding én afzondering tastbaar gemaakt.

De beelden tonen lichamen die opgesloten lijken in hun eigen fysieke kaders zoals dozen, kasten en kokers en vormen zo een fysieke metafoor voor de mentale grenzen die we rondom onszelf bouwen. De herkenbare vormen krijgen een vervreemdende lading, wat de kijker confronteert met de vraag: Waar eindigt bescherming en begint isolatie?

Roodenburg’s werk bevraagt hoe de moderne mens, in een steeds meer geïndividualiseerde samenleving, zich probeert te handhaven tussen autonomie en verbondenheid. Wat als de comfortzone een gevangenis wordt? Wanneer verandert zelfbehoud in afstand?

Deze tentoonstelling is een introspectieve reis langs de grenzen van het lichaam en de ziel, een uitnodiging om stil te staan bij de muren die we bouwen, de vensters die we openen, en de aanrakingen die we missen.