London Calling

Grootse tentoonstelling Britse kunst

De tentoonstelling biedt, met werk van 13 kunstenaars, een dwarsdoorsnede van de moderne Britse schilderkunst uit Londen, en geeft ook een inkijk in parallelle bewegingen en kunstenaars die in dezelfde periode, op dezelfde plek, verf gebruikten om uitdrukking te geven aan de wereld om hen heen – maar die binnen het gangbare verhaal onderbelicht zijn gebleven. In totaal laat de tentoonstelling bijna 70 werken zien waarvan er ca. 45 uitzonderlijke werken beschikbaar zijn gesteld door Tate (Tate is de verzamelnaam voor vier musea in Engeland). 

School of London

De term ‘School of London’ werd in 1976 geïntroduceerd door de Amerikaan Ronald B. Kitaj. Daarmee werd een losse groep kunstenaars aangeduid die elkaar kenden, samen exposeerden en het nachtleven van Soho deelden. Terwijl abstractie wereldwijd de kunst domineerde, bleven Francis Bacon, Lucian Freud en Frank Auerbach vasthouden aan het schilderen van de werkelijkheid. Hun schilderijen tonen lijven, blikken en binnenkamers, maar ook iets groters: een samenleving in beweging, waarin identiteit, gender en sociale verhoudingen opnieuw werden gedefinieerd.

Nieuwe iconen

De tentoonstelling stelt vragen die urgent blijven. Wie wordt gezien? Wie hoort erbij? London Calling verkent zo ook manieren om het verhaal van de School of London uit te breiden: met ruimte voor parallelle geschiedenissen, verdrukte perspectieven en nieuwe iconen. Zo zijn er schilderijen te zien van Celia Paul, die lange tijd vooral bekend was als muze van Lucian Freud, tonen we Eva Frankfurthers portretten van de arbeidersklasse waarvan zij zelf deel uitmaakte, en krijgen bezoekers via het werk van Denzil Forrester een inkijk in de bruisende reggaeclubs- en cultuur van de jaren tachtig.